Charakterystyka twórczości
Maciej Małecki skomponował kilkadziesiąt utworów. Wśród uprawianych przez niego gatunków znajdują się kompozycje:
- solowe,
- kameralne,
- orkiestrowe,
- wokalne - solowe i chóralne,
- wokalno-instrumentalne,
- na orkiestrę dętą,
- sceniczne,
- do sztuk teatralnych,
- filmowe,
- do audycji radiowych,
- piosenki,
- opracowania.
Muzyka Macieja Małeckiego jest silnie osadzona w wielkiej tradycji XX-wiecznej. Wśród opisujących ja pojęć mogą się znaleźć takie, jak neoklasycyzm, konstruktywizm, koloryzm.
Utwory orkiestrowe cechuje wirtuozeria, barwna instrumentacja - Koncert na fortepian i orkiestrę dla młodego pianisty (1993), Symfonia (1999).
Nieobca jego muzyce jest motoryka, energia -
- Suita na kwintet dęty (1984), Concertino na 12 instrumentów (1990),
II Kwartet Smyczkowy (1997).
Na uwagę zasługuje bogata, wyrafinowana, chwilami niemal impresjonistyczna harmonika - politonalna, klasterowa - Symfonia (1999), operująca akordami wielotercjowymi, progresjami - II Kwartet smyczkowy (1997).
Maciej Małecki posługuje się schromatyzowanym, nieraz dodekafonicznym, a przy tym scentralizowanym językiem dźwiękowym, łącząc elementy tonalności
z dodekafonią - Symfonia (1999), Aria i Scherzo na saksofon i kwartet smyczkowy (2003).
Czynnikiem, który narzuca zakwalifikowanie niektórych kompozycji Małeckiego do nurtu romantyzującego, jest operowanie silną ekspresją - 4 pieśni do słów Kazimierza Przerwy-Tetmajera na baryton i fortepian (1981) - pieśń pt.: Widzę kraj jakiś w oddali, w oddali.
Pieśń i ostinato na kwartet fortepianowy (1988) niesie w sobie niezwykle mocny, romantyczny ładunek emocjonalny.
Często ujawniającymi się cechami są: pogoda, lekkość i radość nastroju, jak w przypadku niemal Mozartowsko-Ravelowskiego Koncertu na fortepian i orkiestrę dla młodego pianisty (1993). W części drugiej koncertu spotkać można ludowe reminiscencje.
Niektóre kompozycje Małeckiego posiadają pewien rys impresjonistyczny - 4 Pieśni do słów Kazimierza Przerwy-Tetmajera na baryton i fortepian (1981).
W zakresie formy kompozytor preferuje wzorce klasyczne widziane
z perspektywy XX-wiecznych doświadczeń - trzyczęściowa Symfonia (1999). Często pojawia się forma łukowa - II Kwartet smyczkowy (1997) oraz schematy klasyczne - allegro sonatowe - Aria i Scherzo na saksofon i kwartet smyczkowy (2003) i rondo sonatowe - Rondo na fortepian i orkiestrę (1981).
W Elegii na saksofon altowy (1988) kompozytor bada możliwości instrumentu - stosuje efekty artykulacyjno-brzmieniowe (między innymi glissando, wielodźwięki). Gdy po latach wróci do kojarzonego z jazzem instrumentu, posłuży się nim niemal jak głosem ludzkim, intonując cytaty tradycyjnych melodii religijnych (m.in. Bogurodzica, Święty Boże) - Hymnus - Refugium et Spes na saksofon altowy i kameralną orkiestrę smyczkową (2000).
Opera radiowa Balladyna (1999) oraz Nie-Boska Symfonia (2002) mogą być uznane za syntezę dokonań kompozytora na gruncie muzyki koncertowej i pieśni wykonywanej przez aktorów.
Małecki ożywił czysto semantyczną warstwę tekstów, komponując muzykę o wielkiej głębi, doskonale zsynchronizowaną z treściami niesionymi przez dramaty polskich wieszczów. Wartość tych teatralno-muzycznych utworów tkwi w bogactwie melodycznym, harmonicznym
i instrumentalnym.
Cechy te ujawniły się wcześniej w komponowanych piosenkach, w których Małecki może szczycić się wybitnymi osiągnięciami. Świdryga i Midryga do sł. B. Leśmiana, Jam Albertynka
do sł. W. Gombrowicza, czy Tango Retro do sł. W. Młynarskiego to kompozycje melodyjne, o ambitnej harmonice, spełniające podstawowe zadanie muzyki jakim jest sprawianie przyjemności słuchającym.
|
